Alleen in 'rust' op gevoel

Rust tussen haakjes om maar even te emphiseren dat het met een zoutkorreltje of 30 genomen moet worden.

We gaan verder waar ik de vorige keer gebleven was;

In Madurai ben ik met een Sleeper bus, vooral niet slapen, naar het voormalig Franse Ponducherry vertrokken. Op zijn Indiaas, niets is zoals het zou moeten zijn, arriveerden we een slordige 2uur te vroeg, 04.00.. Goedemorgen! Grappig genoeg voelde ik me in opperbeste stemming en heb ik samen met een italiaanse meid (22) en een canadese vrouw (32) een rickshaw, dat is zo'n lawaaiierig scooterautootje op 3 wielen, gepakt naar het strand. Na een ferme discussie over de prijs, zoals altijd, zaten we daar dan; 3 optimistische, uitgeputte, zwaarbepakte reizigers. Gitaar erbij, wat yoga oefeningen, en de vroege Indiase vogels die wat liepen te huffen en puffen stonden al gauw even stil om ons te aanschouwen.

Na 2uur zo te hebben doorgebracht hebben we na een koffie de plaatselijke Ashram guest house gevonden, op aanraden van de 2 australische dames die ook in Ponducherry verbleven, wat erg schoon, vriendelijk, stil en goedkoop is. Over de 2 dagen die volgden valt niet veel te schrijven, het was voornamelijk slapen, eten, slapen, eten enzovoort. Wat aan dit monotome beeld bijdroeg was het feit dat we de tweede dag met een moesson regen te maken hadden. Binnen blijven dus.

De voornaamste reden dat ik Ponducherry wilde bezoeken, was de leefgemeenschap die er zo'n 5 km vanaf ligt; Auroville. Een zelfvoorzienend dorp dat inwoners met verschillende nationaliteiten herbergt. Naast Indiers zul je er Fransen, Nederlanders, Amerikanen, Jappen.. vinden, je kunt het zo gek niet bedenken. Het idee van Auroville is een gemeenschap creeren die een soort algemeen bewustzijn nastreeft. Auroville is van niemand en iedereen is gelijk, een soort communistische gemeenschap met sterk geldende idealen over energie, voeding en omgangsvormen. Het klinkt allemaal een beetje zweverig, dat is het ook! Slecht is het niet, als de hele wereld zoals Auroville zou zijn, zouden we in een soort paradijs leven waarin iedereen gelukkig zou zijn. Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik van Auroville moet vinden, de canadese vrouw was er in ieder geval helemaal weg van. Ze is ook wel het type die een radicale omslag in haar leven nodig heeft. Ze heeft net een relatie van 11 jaar achter zich gelaten. Wat ik er nu over kan zeggen, is dat het een schijnbaar ideale wereld is, die zijn ogen sluit voor de rest van de wereld.

Volgende onderwerp: De APVVU.

Wat is de APVVU? Nou, dat zal ik jullie eens vertellen. De APVVU is een organisatie die voor de rechten van de Dalit's opkomt, ook wel de onaanraakbaren genoemd. Als ik de onrechten die hun worden aangedaan nu zou moeten opsommen, ben ik wel even bezig.

Door mijn werk bij de FNV ben ik in contact gekomen met Chennaiah, een van de oprichters en meest belangrijke persoon bij deze organisatie. Ze opereren vanuit Chitoor, een plaats in de buurt van chennai, waar ik na 2 busreizen van in totaal 6uur was aangekomen. In de correspondentie vond ik mijn contactpersonen al een beetje te ongerust, wat bleek, ze hadden het idee dat een 19jarig meisje op weg was naar een klein plaatsje. Agh wat, de boel de boel met mijn meisjesnaam.

Na de avond doorgebracht te hebben met een Indiase student uit de regionen van Mumbai, werd ik de volgende ochtend opgepikt door Suria en haar chauffeur om mee te gaan naar de Internationale Vrouwendag 'viering' in een dorp een stuk verderop. Ik kan wel stellen dat ik haar een van de meest inspirerende personen vind die ik zo ver in mijn leven heb ontmoet. Ze heeft door iemand uit een andere kaste te trouwen contact verloren met vrijwel haar hele familie en zet zich vrijwillig zo sterk in voor de laagste kaste in India. De reden dat ze de onaanraakbaren heten, is omdat ze koe, die is heilig, eten. Bij onze aankomst op de verzamelplek was er gedans en gezang gaande, Dalit's die in een kring dansten en leuzen zongen die alles te maken hadden met waar ze deze dag aan wilden wijdden. Ze wilden sexselectie tegengaan, de scans om te kijken of een baby een jongen of een meisje wordt afschaffen, de landlords minder rechten geven, de boeren hun eigen land, en zo nog een aantal andere dingen. Kortom; meer rechten, respect en aandacht voor de vrouw. (en dalit's in het algemeen)

Grote vrachtwagens met achterin Dalit's uit verschillende dorpen reden af en aan om iedereen op de gewensde plek te krijgen. De trucks waren het vervoer dat de organisatie had geregeld. Nadat iedereen gearriveerd was, begon de protestmarsh, een lange rij Dalits die door de straten pareerden met borden, doeken en hun stem om de leuzen over te laten komen. Na het horen van alle verschrikkelijke verhalen over onrecht dat ze zoal moeten doormaken, was dit toch wel even een kippenvelmomentje.

Na de optocht was er een publieke voorlichting en discussie over verschillende onderwerpen, onder andere de onderwerpen die ik net genoemd heb. Helaas in de lokale taal, dus behalve; Lisse is a student from Holland, say hi! heb ik op een paar losse woorden niet veel van dit alles verstaan. Na de lunch met Suria en de terugrit heb ik eieren voor mijn geld gekozen en ben ik films gaan kijken in mijn hotelkamer met een zak LAYS! Want chitoor is niet echt uhum bruisend.

De volgende dag heb ik Chennaiah zelf ontmoet, die de dag ervoor in een andere stad in de staat moest zijn. Hij heeft me meer verteld over de geschiedenis van de organisatie, zijn historie, over de corruptie, maffia en machtverhoudingen in de staat Andhra Pradesh. Het bezoek aan de organisatie zelf was niet lang, in verband met mijn bureis naar Chennai, maar ook deze ontmoeting was erg machtig.

Vanaf toen begon het reizen weer. Met de bus naar Chennai, waar ik niet veel meer dan mijn hotelkamer van heb gezien. Het was er verschrikkelijk heet, snel donker en ik heb lekker uitgeslapen. De enige mensen die ik heb ontmoet daar waren erg aardig. Ben zelf weer achterop de motor naar mijn hotel gebracht. Het eten verschrikkelijk heet, al hikkend gesmeekt om wat meer rijst en toch maar een fles water.

Er stond me de volgende dag een treinreis van 16uur te wachten. De beste tot nu toe! Heerlijk om in een arconditioningcoupe te zitten met die luchtvochtigheidsgraad! Heb ook even mijn 'feel free' momentje gehad door met mijn benen buiten de trein, ipod in, naar het voorbijschietende, PRACHTIGE, landschap te kijken. Zelfs het slapen ging prima in deze trein, mijn dag kon niet meer stuk. Jammer genoeg konden mijn coupe genoten niet geheel bedenken dat ik toch echt geen Hindi spreek en dus vrij verveeld was door hun gesprekken over Bollywood films in het Hindi.

Ben ik jullie al kwijt? Nog even:

Na arrivatie wilde ik eigenlijk meteen door naar Mumbai om met een Italiaanse vriend te meeten, maar de eerste trein/bus ging pas rond het middaguur. Een overzorgzame man heeft me toen Badami aangeraden en wat ben ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd. Bij aankomst zag ik overal kleuren poeder, mensen zaten onder en straten waren felgekleurd. Ik stapte meteen uit en ben het feestgedruis in gedoken. Binnen de korste keren zat ik onder het poeder en werd ik door iedereen begroet. Dansen met de locals en iedereen was blij. Blijkt dat er verkiezingen aan de gang zijn en de partij dit dit dorp supoort is aan de winnende hand. Na het inchecken in mijn hotel ben ik verder gegaan om in mijn nu felgekleurde tuniek de stad te gaan verkennen. Wat een prachtig stadje, en wat een goede atmosfeer. Heb met een gids een berg beklommen voor een prachtig uitzicht, tempels uitgehouwen in grotten gezien, een soort meer/lokaal zwembad bezichtigd en door de kleine straatjes gewandeld.

Dit stadje ademt positieve energie, kan ik dat zeggen? Ja, dat kan ik zeggen.

Morgen trek ik verder in de staat per bus om nog snel wat mooie dingen te zien voordat ik het zuiden verlaat. De 16de vlieg ik naar Calcutta, om mijn grote freund Daniel op te wachten die de 18de aankomt! Heel erg veel zin in.

Ik duik zo het nachtelijke feestgedruis in met de gids van vandaag, as long as the cops dont shut us down. Whoop Whoop!

Love.