Facinerend Ladakh.

Is het echt al bijna zover..? Nog maar een week en ik zit in het vliegtuig op weg naar Nederland. Het is raar om me voor te stellen hoe het zal zijn om weer terug te komen in de dagelijkse gang van zaken, want na zes maanden in India rondgedwaald te hebben, ben ik zo gewend geraakt aan het reizen en de cultuur hier. Hierbij mijn een na laatste reisverslag.. EEN NA LAATSTE.. weeeeeh..

Na twee weken op vakantie te zijn geweest op een woonboot in Srinagar met een fantastische groep, begon het toch te kriebelen en wilde ik weer zelf verder voor een laatste avontuur in de bergen. Pizza, luieren en zonnen is heerlijk, maar een reiziger wil toch meer dan alleen maar niks doen! Zo was het dat ik een paar dagen na mijn laatste verslag ( in de tussentijd is er niks boeiends gebeurd, geloof me. ) ben ik door Shay om vier uur snachts in een auto gestopt met een paar tibetanen en kahmiri om de viertien uur durende tocht richting Leh te maken. Waar lange reizen me in dit stadium van mijn reis normalitair erg vermoeien, was deze reis buitenaards mooi. Na de stad Srinagar doorgereden te hebben, waar je het gevoel krijgt dat je in een stad in het midden oosten/marokko bent, reden we de bergen van Kasjmir in. Enorme pieken, met felgroen begroeide hellingen en overal dorpjesmensen die met hun dagelijkse hebben en houwen aan de gang zijn. Mijn mond viel al snel open en bleef open voor de rest van de reis. Voordat we Ladakh in reden, de regio tegen tibet aan oostelijk van Kasjmir, moesten we helaas wachten op een konvooi van zo'n honderd leger trucks, maargoed, wachten ben ik wel gewend in India.

Dat is helaas een smet op de prachtige weg naar leh, de hoofdstad van Ladakh, de vele legerbasissen en legerposten. Naast het oponthoud, ik moest tot vier keer toe een formulier invullen en plechtig beloven dat ik geen satteliet telefoon bij me droeg, was het een lelijk gezicht, al die legerposten op het prachtig woeste landschap. Waar Kasjmir nog begroeide heuveltoppen had, werden dat in Ladakh enorme steenbergen. Leh ligt ongelofelijk hoog, 3500 meter, wat er voor zorgt dat het landschap doet denken aan de maan en het enige water van de eeuwige sneeuwtoppen als smeltwater naar beneden komt. Hier en daar een Buddhistisch klooster en een oase, maar voornamelijk de meest enorme rotsfestijnen en in de verte besneeuwde toppen. In een woord; magnifiek!

Bij mijn aankomst in Leh wist ik eerst niet zo goed waar naartoe te gaan, dat is meestal zo als je op de bonnefooi zonder voorbereiding naar een nieuwe plek vertrekt. Tot mijn verassing was Leh niet het kleine serene stadje dat ik in mijn hoofd had, maar een voltallige travellerens hangout, met grote similariteiten tot de meesten backpackers walhallas. Nadat een groot aantal hotels vol bleek te zitten, ben ik uiteindelijk het goede straat ingelopen. Er bleek een groep Aussie/Kiwis in mijn hotel te verblijven, ze maken een documentaire over de straathonden in Ladakh en het tegengaan van de ziektes die ze aan elkaar overdragen. Het was nou net mijn geluk dat de eigenaar van het hotel had besloten ze te trakteren op een uitgebreid diner en ik zo kon aanschuiven. Dus het werd ondanks mijn poging het te vermijden; pizza!

Het word geadviseerd de eerste dag in Leh rust te houden, gezien de hoogte en het zuurstoftekort dat je er door oploopt. Ik had last van milde hoofdpijn en je voelt dat er iets niet helemaal pluis is. Qua sport, een trap oplopen laat je al hijgend boven aan de trap achter. Als je er eenmaal aan gewend bent is er niks aan de hand, maar loop je te snel te hard van stapel, dan kun je permanente hoogteziekte krijgen, wat een serieus probleem is. Na een wandelingetje door het dorp liep ik tegen een tibetaan met een gitaar aan, of nouja, hij zat in zijn winkeltje te tokkelen. Ik riep; Jamming? En na twee uur een straatconcert te hebben gegeven met gitaar, zang en djembee zaten we in een cafe wat te drinken. Het bleek dat de volgende dag de verjaardag van de Dalai lama was en hij nodigde me uit om naar de viering tien kilometer buiten Leh te komen. Iets waar ik al snel mee instemde en na zijn telefoon nummer neergepent te hebben, moet hij naar zijn vrienden om die avond het feest al te beginnen.

De volgende dag was ik al snel in een taxi onderweg naar het feestgedruis en na een rit van vijftien minuten stapte ik samen met drie jongen Ladakhis de warme ochtendzon in. Na een wandeling van nog eens vijftien minuten kwamen we op het festivalterein, overal tenten en honderden mensen. Na een rondleiding gehad te hebben van de drie jongens, met bijbehorende informatie over Ladakh en grappen over en weer over onze cultuurverschillen moeten ze alweer gaan en wandelde ik alleen over het toch redelijk grote festivalterein.

Om even wat informatie te geven; Ladakh is een buddhistische staat, waar de Ladakhis leven. Er wonen op dit moment veel tibetanen in Ladakh omdat hun thuisland, Tibet, is geconfisceerd door China. De rechten van de tibetanen in hun eigen land zijn vrijwel nihil en er is momenteel in toenemende mate sprake van mishandelingen en zelfverbrandingen door monikken. Ladakhis en Tibetanen hebben hetzelfde schrift, maar een ander dialect. Een ander feitje; Omdat Ladakh zo verschrikkelijk hoog in de bergen ligt is de zon onwaarschijnlijk sterk, waar het s'avonds redelijk koel kan worden, is het in de zon snikheet en moet je je ten aller tijden bewust zijn van verbrandingsmogelijkheden.

Na zo'n tien minuten rondegelopen te hebben, liep ik tegen mijn vriend van de dag ervoor aan en heb ik de rest van de dag met hem doorgebracht. Hij nam me mee naar verschillende tenten, waar vrienden van hem aan het chillen waren, en leerde me zo veel bij over de situatie in Tibet en het festival. Geanimeerde conversaties met de bodyguard van de dalai lama en heerlijke lunch met de familie van de jongeman, het was een inspirende middag. Bij terugkomst in de Leh liep ik tegen een aantal van de documentaire makers aan en na een gezamelijk diner werd mijn bed opgezocht.

De volgende ochtend liep ik tegen twee canadezen aan die net wilde vertrekken vanuit het guest house naar Leh-stad. Ik stemde in om mee te gaan, maar eenmaal in de stad, bleek alles, maar dan ook echt alles, dicht te zijn. Na schietpartijen en overstromingen, was het nu tijd voor een bomaanslag.. waarom ook niet? Er bleek eerder die dag een bomaanslag te zijn geweest in een van de belangrijkste boedhistische tempels in Bodhgaya, waar ik zelf twee maanden geleden nog rondliep.. Omdat Ladakh boedhistisch is, werd er een algemeen sluitingsgebod uitgeroepen door de lokale boedhistische beweging, dat er niet mee te sollen viel werd duidelijk toen een restaurant stiekem open ging en alles er kort en klein gemept werd. Naast gesloten winkels, lagen alle verbindingen er uit.

Every cloud has a silver lining though, het was gezellig kaartspelletjes spelen met de canadezen, twee nederlandse zusjes en een Indiase familie. Gesprekken over de politiek in India, wat me herrinerde waarom ik precies politicoligie wil studeren en de kans om een stukje geschiedenis bij te wonen. Toen we savonds in een illegaal open restaurant in een achterstraat gedineerd hadden, was er een stilte tocht aan de gang, ik moet zeggen dat het een redelijk avontuur was om bier over straat te smokkelen naar ons Guest house met zoveel (moslim) politie op straat.

Prachtig georganiseerd waren het diner en lunch de volgende dag voor alle toeristen, omdat de winkels dicht waren, was er nergens eten te krijgen. Dit zorgde ervoor dat alle hotels samen een gratis eetfestijn hadden georganiseerd voor de gestrande toeristen, want het verkeer werd ook stilgelegd.. Deze communal eetgelegenheid was een hele ervaring en gaf wat licht in de duisternis van de gebombardeerde Bodhi tempel. In het licht van alle dichte winkels en mijn intresse voor boedhisme en vipassa cursussen, heb ik me die dag opgegeven voor een drie daagse stilte introductie tot boedhisme. Waar ik de twee dag van de stakingen om half zes in de avond in een bus samen met veertien andere westerlingen naar toe vertrok. Het kamp bleek dichtbij het festivalterein te liggen in een prachtige setting, een oase van rust! Het werden drie dagen vol mediteren, yoga en teachings van de dienstdoende lama, een charismatische, maar enigszins trage man. Het was een ervaring, ik ben er niet echt door veranderd, veel dat werd besproken wist ik stiekem al wel, maar muziek luisteren na drie dagen van gehele stilte was toch wel even een feestje.

Na succesvolle afsluiting van de cursus en ontvangen comlimenten dat we de beste groep tot nu toe waren, hebben we als groep met een diner (met spraak!) onze uhum.. spirituele reis afgesloten. Na terug te zijn gekeerd in mijn guest house liep ik tegen de canadezen en de nederlandse zusjes aan, ze zijn ondertussen vertrokken (2uur snachts) naar Manali. Als het goed is komen vandaag twee maten van me vanuit Srinagar in Leh aan en is het feest weer compleet. Genoeg nog te bleven in Leh, voordat ik naar Delhi vlieg de 17de!

En dan is het al weer bijna tijd om naar 'huis' te gaan..

Neee, keiveel zin in jonge!

Tschuss!