Everything is possible!

Dus ook weer op de bank zitten na een 18uur durende reis via Turkije met een laptop op je schoot om een laatste reisverslag te typen.. Iets dat ik op het vliegveld in Istanbul al wilde doen, maar er bleek geen internetcafe te zijn. Dus werd het maar wat slapen, lezen en prietpraatjes om de tijd te doden.

zoooo hier komt het dan;

De dag na de cursus afgerond te hebben, was ik op zoek naar een plek om te ontbijten, iets wat je niet snel alleen doet op reis en dus nu ook vond ik al snel een gezelschap om een hapje mee te eten. Een amerikaan en fransman die ik in Srinagar ontmoet had, zag ik op een dakterras zitten samen met een Israeli. Ze hadden zelf de 10 daagse stilte cursus gedaan en waren eruit weggelopen na respectievelijk 6 en 8 dagen. Na het erover gehad te hebben en mezelf voorgesteld te hebben aan het Israelische meisje dat ziek was, maar allergisch is voor antibiotica (kut!), zag ik Seth zitten aan de overkant, de engelse jongeman waarmee ik tijd heb doorgebracht in Rishikesh, Dharamsala en Srinagar.

Nadat hij me ook gespot had, spraken we af op shopping tour te gaan. Iets wat bij mij al snel een uren duurde, gezien het feit ik nog vrijwel niks gekocht had.. Zo werd ik alleen gelaten en ging hij de beklimming naar Leh-Palace maken met een franse en israelische, iets waar ik op mijn beurt tegenop keek en dus bleek de splitsing de beste optie. Na het shoppen en zijn tocht, liepen we tegen elkaar aan in de main bazaar en wie stond daar in zijn leren jas en net gehuurde Enfield (DE motor in India); Jos, een andere compagnon die ik op hetzelfde moment had ontmoet als Seth.

Na ons verteld te hebben over zijn gehuurde Enfield voor 40 dagen, werd mijn honger om zelf motor te leren rijden alleen maar groter. Sinds mijn arrivatie in Leh, zat ik al te kijken naar de Enfield met het verlangen om voordat ik naar Nederland te vertrekken zelf op de motor te klimmen. In India is alles mogelijk, dus waarom niet mijn eerste motorlessen in de praktijk brengen, scheurend op het asfalt door het bergwoestijnlandschap? Maar eerst maar eens beginnen met een lichter model; de pulsar. Na een motorclubje te hebben verzameld en de dealer belooft te hebben dat het ons eigen verantwoordelijkheid is als er iets mis ging, zijn we erop uitgetrokken.

Rara? Nee, ja inderdaad.. Motorongeluk. Ik zelf wederom niet, maar een Israelische gast met een dame achterop. Het was het lichtste ongeluk dat je je kunt bedenken, maar toch, er zat een steentje in zijn hand en dus was het voor de tweede keer op naar het ziekenhuis om iemand van zijn verkeersongelukwonden te genezen. Het ziekenhuis was een van de meest lugubere die we ooit gezien hadden en voor de tetanus injectie werd dan ook vriendelijk bedankt. Het rijden zelf ging daarentegen bij mij heel goed en met 110 km/u over de verlaten snelwegen knallen is toch wel echt een heerlijk gevoel.

Eenmaal opgelapt en uitgereden was iedereen wel in voor een biertje, wat dan ook gelijk geregeld werd. Het gave aan deze groep was dat naast ikzelf er nog op zijn minst twee muzikanten waren, Shiri en Hannah, met beiden een verschrikkelijk mooie en eigen stemgeluid. Het feest begon steeds meer los te komen, totdat het gehele guest house zijn kamer uitkwam voor een masala brulpartij op Wonderwall. Toen de eigenaar de volgende dag zei dat het toch echt stiller moest in verband met de baby werd belooft dat ondanks het feestgedruis we ons in een ander hotel zouden vestigen.

Wat ons initiële idee was voor de dag van de motortocht was van de Khardung La af fietsen, de hoogste pas in de wereld waar een weg over is aangelegd. Omdat er nogal wat stakingen waren, was het niet gelukt permissie te krijgen, iets wat nu wel voor de bakker was en dus gingen we rond 10uur op weg met je jeeps de Khardung La op. Na een autorit van twee uur stonden we tussen de gebedsvlaggen, besneeuwde toppen en heel veel andere mountainbikers. Waar veel mensen met hun helmen en dik ingepakt rustig van de berg afstruinden, deed ik mijn pet achterstevoren en sprong op mijn slippers op de fiets. Het werd een anderhalfuur durende adrenaline kick! Waar het eerste deel vooral bestond uit op de fiets blijven zitten ondanks alle bobbels en water op de weg, was het tweede deel geasfalteerde weg en dat stond gerand voor het voorbij sjeezen van auto's en snelheden die alles behalve veilig zijn..

Eind goed, al goed, we hebben dat avontuur overleefd en de volgende dag stond er een nieuw avontuur voor de boeg; Raften! In een snelstromende, ijskoude smeltwaterrivier in een vallei. We (twee israelische dames en ik) waren al vroeg in de ochtend opgepikt door een bus om vervolgens 2 a 3 uur later uit te stappen naast de rivier in de middle of nowhere. Om het indische vijftal studenten dat bij de dames en mij in de boot zat een beetje los te krijgen, heb ik mezelf benoemd tot kapitein en werd onze gele olelijke boot RiverBeast genoemd. Het werd de voorbode voor een extreem komische en intensieve dag. Natuurlijk was ik de enige die daadwerkelijk overboord sloeg.. maar onze tomeloze inzet, de teamspirit en titanic taferelen waren om nooit te vergeten.

Toen was mijn laatste dag in Leh alweer aangebroken, wat te doen? Juist ja, de Enfield.. als ik dan toch heb geleerd hoe motor te rijden en dat eigenlijk best aardig ging, waarom niet gelijk voor het echte werd gaan? Dus met een beetje overtuiging en 5 minuten proef rijden, werd de Enfield gehuurd en kon de bikerdag beginnen. Wat het extra leuk maakte, was het feit dat een goede vriend van me die ik in Pushkar had ontmoet in Leh was en met ons meereed. In de avond heb ik iedereen gedag gezegd en de volgende morgen zat ik alweer in het vliegtuig naar Delhi..

De vliegtuigrit was een van de meest indrukwekkende dingen die ik heb gezien in mijn leven, opstijgen tussen de bergen en het grootste deel van de reis uitkijken over besneeuwde pieken en enorme gletsjers. Sneller dan gewild zat ik me alweer kapot te zweten in het nu enorm vochtige Delhi. Het was een dag van oude gezichten weer zien en shoppen in de hoofdstad. De touts en hoteleigenaren die me herkenden. De herkenbare grapjes met de straatkinderen die geld van je willen en de mannen uit Kasjmir die je hun shop in willen krijgen tot de Sikh die je je 'advies' wilt geven voor geld, ik heb hem verteld dat ik hem waardeer, maar het leven liever zelf uitzoek.

Na een nachtje zweten onder de ventilator contact opgenomen met Raul, een van de mensen die ik heb ontmoet op het festival. Ik heb zijn kantoor gezien en na een douche in zijn huis zijn we naar een hollywood in premiere geweest in een winkelcentrum, geloof me White House Down kun je met een gerust hart overslaan. Toen de film afgelopen was, zijn we naar Hauz Khas gereden om even goed uit te gaan. Na de drankjes en de socializing hebben ze me nog geprobeerd Delhi Belly te geven in een van de kebab huizen in de sloppenwijken van Delhi, iets dat ze niet gelukt is, een van de mannen waarmee we waren was minder gelukkig, hehe.

Na de volgende dag laat uit bed gestapt te zijn en ontbeten te hebben, moest ik naar Paharganj om mijn tas in te pakken en me klaar te maken om in het vliegtuig te stappen de volgende morgen. Nadat ik gedropt was en mijn spullen op orde gekregen had, werd ik opgehaald en opnieuw gedropt bij een metrostation om vanuit daar richting een andere maat van me te vertrekken voor het bijwonen van een benefietconcert in een luxe club voor de slachtoffers van de overstromingen. Na me omgekleed te hebben achter een windscherm en mijn tassen in de auto gedropt te hebben, liepen we vol goede moed te club in. Het werd al snel duidelijk dat de muziek hier een stuk beter was dan op het festival twee maanden ervoor.

Nadat de muziekavond afgelopen was en onze kip ook op was, heeft Anshul me in een taxi gestopt voor mijn laatste ervaring met het indiase verkeer. Het afscheid was emotioneel, maar eenmaal op het vliegveld was het al snel tijd om in te checken en kon mijn lange reis naar Utrecht beginnen. De reis verliep over het algemeen wel erg soepel, de vluchten waren zelfs te vroeg. Na dan eindelijk mijn backpack van de bagageband te hebben gelift kon ik eindelijk door de duane de aankomst hal inlopen, zo de armen van ma familia in!

Raar dat het een week voor ik vertrok nog aanvoelde alsof ik al jaren weg was, maar nu ik op de bank zit te typen, lijkt het alsof ik nooit weggeweest ben.. Wat ik kan vertellen, is dat India een land is waar werkelijk alles mogelijk is. Ik heb er 6 maanden doorgebracht, maar ik weet dat ik bij een nieuwe 6 maanden nog steeds elke dag verbaasd zal staan. Ik ben nog nooit zo snel ontwikkeld en ik zou iedereen aanraden te reizen!

Voor mij is dit avontuur nu afgesloten, maar nieuwe avonturen staan alweer te wachten; Universiteit, uitwonen en wie weet wat het leven allemaal voor mij in petto heeft. Ik ben vereerd dat jullie mijn verhalen hebben gelezen en voor een deel kunnen hebben meegenieten. Ik heb lang niet alles kunnen vertellen, maar ik denk dat jullie een gedetailleerd globaal beeld hebben van mijn avonturen.

Het is genoeg nu, ik ga mezelf toestaan om naar bed te gaan na een nacht zonder slaap en de reis naar NL. Tot snel, minder snel of heel lang, maar ik wens jullie allemaal een goede nacht en een gelukkig leven.

Namaste!

Lisse.