Niks doen kan ook in India

En dat is best lekker voor een tijdje! Sinds mijn terugkomst in Rishikesh na de fantastische trek naar Madmaheswar is er eigenlijk niet heel veel noemenswaardigs gebeurd, maar ik zal kort de dingen vertellen die me wel zijn bijgebleven;

Na het schrijven van mijn blog was ik op weg om shampoo te kopen toen ik tegen Travis aanliep, de Amerikaan die ik mijn eerste nacht in Rishikesh tegen het lijf was gelopen en een accomodatie had geregeld. Hij nam me mee naar een hotel om met twee Israelische ex-millitanten at te gaan drinken voordat we naar onze geadopteerde huiskamer voor een week gingen 'the Little Buddha'. Ik noem het zo omdat we tijd in Rishikesh vrijwel elke dag in dit café hebben gezeten met alle mensen die zich bij onze groep voegden. De eerste mannen die ik daar ontmoet heb daar reis ik nu nog mee, een Engelse genaamd Seth en een Nederlander Jos.

Al snel voegden een groep Duitsers zich bij ons en ontstond het idee een scootertocht door de bergen te maken. Enfin, iedereen 5 scooters gehuurd en de meiden achterop de bergen in. Prachtige uitzichten en heerlijke wegen om op te cruisen. Op de weg terug gebeurde helaas hetgeen waar we al even bang voor waren. De mannen zonder dame achterop waren een soort race aan het houden met muziek in, iets dat om problemen vraagt in India met zijn kromme wegen en absurd verkeer. Een harde knal en daar lag Seth op de grond, bloed gonsende uit zijn voet waar een wond tot het bot was verschenen. Hij had nog geluk dat hij niet frontal tegen de truck was gebotst of de andere kant er langs was gereden zo het ravijn in.. Hij lag helemaal open met schaafwonden maar had zo ver wij konden zien niks gebroken en kon nog gewoon lopen en scooteren. We hebben hem zo goed als het ging verbonden met een sjaal en terug laten rijden.

Bij terugkomst heb ik hem bij mij op de kamer laten slapen nadat ik hem zo goed als het ging heb verzorgd met mijn first aid kit. Jos en hij zochten normaal van dag tot dag een nieuwe plek waar ze gratis konden slapen, maar met deze wonden leek het me beter dat hij in mijn kamer sliep op een normaal bed in plaats van de grond in een Ashram. De rest is die avond gaan overnachten in de Ashram waar de beatles ooit het grootste deel van hun white album hebben geschreven. Nadat zijn voet in de dagen erna op begon te zwellen zijn we naar het ziekenhuis geweest om medicijnen te halen en hem beter te laten behandelen, geen vrees het gaat goed met hem en hij is nog steeds onder mijn hoede. Haha.

Wat me het meest bij is gebleven zijn de karakters die ik ben tegengekomen, zo veel verschillende reizigers met allemaal verschillende opvattingen en eigen kijk op de wereld. Het is fantastisch om verhalen te delen en samen de tijd de doden met niks doen eigenlijk. Het was iets dat ik nog niet echt gedaan had in India, relaxen.

In Rishikesh begon het ondertussen verschrikkelijk heet te worden en elke avond gonsde het zweet van onze voorhoofden tijdens het avondeten. Ik gooide dus maar het balletje op om samen de bergen in te trekken naar Dharamsala, waar de tibetaanse regering in banningsschap is gevestigd. Al snel bleek er groots respons te zijn en een paar dagen later zijn we met zn 10en naar Dharamsala vertrokken. Prachtig uitzicht en veel tibetanen, wederom een relaxte sfeer en er is nog weinig dat ik gedaan heb. Heel onvolwassen vond ik het kunnen spelen Fifa op een plasma tv tegen een gast uit Engeland nog het leukst, dat mag wel toch na 5 maanden?

We hebben het huis van de Dalai Lama bezocht, hij is zelf helaas in Australie, en hebben wat rondgeslenterd in de omgeving. Het reispitje staat nog steeds erg laag, maar niks doen kan dus ook in India. We hebben al 2 keer geprobeerd verder te trekken naar het feestgedeelte in de bergen 'Manali', maar we zijn steeds te laat wakker geworden en vinden het eigenlijk best chill met onze engelse medereizigers. Het idee om een bus te huren en naar Kasmir te rijden is gister ontstaan en lijkt ons ook wel erg leuk, maar plannen veranderen met het uur dus ik heb geen idee wat we nou eigenlijk eerst gaan doen.

Voordat ik afsluit wil ik nog even melden dat veel absurde dingen voor mij nu vrij normaal zijn geworden en dus niet meer zo interessant zijn om op te schrijven. Straatconcerten geven bij een chaishop, een buschauffeur die de bus uitstapt om een bus naar zijn courtmeeting te nemen een uur voordat we op onze bestemming zijn, chillen met een van de beste vrienden van Adele en de zoveelste Indiase jongeman vertellen dat je toch echt liever alleen met je groep zit. Elke dag heeft zo'n zijn avontuur en ik leer elke dag weer iets nieuws.

Zo, misschien iets minder interessant om te lezen dan de vorige blog, maar dat mag ook wel een keer. Ik ben alweer bijna jarig, pff.. 20, wat een oude zak. Nog een maand te reizen, met mooie plannen waarvan ik nog moet zien wat er uiteindelijk van komt. Het maakt ook eigenlijk niet uit, ik ben er zeker van dat ik hier nog een keer terugkom om de rest te zien!

Viva la India!

Salut!