Ontsnappen in Dev Bhoomi

Uttarkhand - Dev Bhoomi, het land der goden, een staat noord-oost van Delhi. Het is hier waar ik de afgelopen twee weken heb doorgebracht. Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat van me wat heb laten horen, dat komt voornamelijk omdat ik de afgelopen vier dagen zonder bereik of internet in de lage himalayas zat. Op drie duizend meter hoogte in een klein dorpje inwonend bij een lokaal gezin met overal om ons heen besneeuwde pieken. Op de tempel waar Shiva's navel zou zijn geland waren er zo'n vijf huisjes en op een paar pilgrims na alleen de lokale bevolking. Waar je zoal niet beland als je iemand aanspreekt..

Om zelf alles zo goed mogelijk te kunnen terughalen op papier zal ik zoals altijd beginnen waar ik gebleven was; Op naar het Escape festival! Het begon de 24ste in de vroege ochtend waar ik op een afgesproken plek moest zijn in Delhi om zo via carpooling naar het festivalkamp gebracht te worden. Na afgezet te zijn door de riksjachauffeur was de eerste persoon die ik tegenkwam ook gelijk een van mijn beste maten van het festival bleek achteraf. Een jongeman die net terug was uit NY voor zijn master en net als ik mad zin in een feestje had. De eerste grappen waren al snel gemaakt en toen bleek dat naast de 6 meiden die wel op tijd waren, we nog op 2 laatkomers moesten wachten, waren we al snel aan het freestylen met mijn gitaar erbij en zat de sfeer er al goed in.

Ik moet zeggen dat de reis naar het festivalterrein me erg goed beviel, een auto met airconditioning, macdonalds en een prachtig uitzicht naarmate we dichterbij het festivalterein kwamen. Beide mannen moesten een auto delen met 4 meiden tot onze spijt, maar het was genieten om voor het eerst met indiase jongvolwassenen op te trekken die likeminded zijn. Vooral het mij proberen bij te brengen van wat Hindi werd als zeer amusant ervaren. Na een reis van zo'n 7 uur kwamen we eindelijk aan op het kampeerterein, wat onder leiding stond van de organisatie 'White Collar Hippie'. Al snel bleek dat ik in plaats van met 2 anderen een tent alleen had, dus het begon al goed.

Het kampeerterein was de meest magische plek waar ik ooit heb verbleven. Toen we aankwamen met de auto was er nog niets te zien, maar op het moment dat je de gekleurde vlaggen volgde kwam je al snel aan de top van een dal. In dat dal stonden plus minus 8 alpine tenten en nog zo'n 12 kleine tentjes, omringd door bomen, 2 kleine hippiehuisjes waar de eigenaren in wonen, een afkapping met ontbijttafels van hout, 5 hangmatten en het beste van alles; een beekje met bijbehorende waterval! Hmm als ik er zo over schrijf wil ik eigenlijk weer terug.

Na verscheidene kennismakingen werden de eerste taxis volgepropt met kampeerders om naar het festivalterein te gaan, wat zo'n 2 km verderop lag. Al snel zat ik met mijn nieuwe maat en de meiden van mijn carpool met een heuse halve liter bier naar live acts te luisteren. Het festival was heel erg onprofessioneel, dat komt vooral omdat de indiase festivalscene nog heel klein is, de bands waren meer vermakelijk dan muzikaal veruimend, maar alle mensen die ik heb ontmoet en dansjes die er zijn gewaagd maakten dat helemaal goed. Het kampeerterrein was eigenlijk the place to be, met goede muziek, lekker eten, jamsessies, kampvuur en eigenlijk alle leuke mensen.

De eerste avond werd vrij vroeg afgesloten met een barbeque en marsmellows die de indiase mensen tot mijn ergenis boven vlammen lieten verbranden. Toen ik ze de volgende ochtend om 6u sochtend na een avondje doorhalen liet zien hoe ik het geleerd heb in Friesland boven een kampvuurtje, stonden de tranen ze nog net niet in de ogen. De volgende dag hebben we met een tiental kampgangers in de waterval gezeten voordat we met een masale groep naar het festival afreisden. Daar was eindelijk het tweede podium klaar om gelanceerd te worden, een DJtafel met keiharde Psy-Trance en verschillende sub-genres, needless to say dat die avond het spreekwoordelijke dak eraf ging.

De laatste festivaldag heb ik het rustig aangedaan, veel mensen moesten terug naar Delhi om weer aan het werk te gaan en ik voelde me een beetje ziek. Ik bleef wat langer hangen en ben met een van de eigenaren van de kampeerplek aan de praat gekomen, met hem meegegaan spullen in te slaan en heb toen al snel besloten een paar dagen langer te blijven nadat het festival afgelopen was. Het bleek achteraf een van de vele mensen waar ik een goed contact mee heb opgebouwd en ik ben er zeker van dat ik terug kom, mocht ik weer in India zijn. Die avond speelden de hoofdacts waar ik nog sporadisch van heb genoten voordat ik vroeg mijn bed in dook om bij te slapen.

Ik ga even wat sneller, want ik merk dat ik te veel te vertellen heb om in detail te blijven gaan en dan nog heb ik niet half verteld wat ik wil vertellen..

De dag erna zijn alle festivalgangers vertrokken en bleef de crew van WCH en de eigenaren over. Een van de vrienden van de eigenaren was jarig en ik ben meegegaan naar een kleine viering; het bleken afstammelingen van de koninklijke familie van Nepal te zijn en toen werd besloten om een jamsessie te organiseren als after party, kon ik alleen maar mijn hoofd waggelen op de Indiase manier. We hadden een van de eigenaren op keybord, een gitarist van een bekende indiase band en naast mij nog een andere slaggitarist. Het werd een avond om niet snel te vergeten.

De dag erna waren alle crewleden van WCH vertrokken op 1 na, Akshad. Naast mezelf en de eigenaren waren er nog 2 mannen over uit Delhi, waarvan een dat hele Holi feest heeft bedacht wat nu over heel de wereld aan het uitgroeien is. Het was een goede groep om mee uit te hangen en het werd wederom een lange avond. De twee dagen erna heb ik dan daadwerkelijk kunnen uitrusten, een boek kunnen lezen en na kunnen genieten van de dagen ervoor. De 31ste was het tijd om naar Rishikesh te vertrekken en na afscheid genomen te hebben stapte ik op de bus voor een lange, vermoeiende reis naar Rishikesh.

Na uitgeput in mijn nieuwe verblijf in slaap te zijn gevallen, waar ik ben geraakt door een ontmoeting met 2 amerikanen om 11uur savonds, werd ik s'ochtends wakker met spijt dat ik het rustige, koele Naukutchial had verlaten voor het drukke toeristische Rishikesh. Na een middagdutje ben ik toen maar op zoek gegaan naar een chai en het was daar dat ik mijn reispartner voor de komende dagen tegenkwam. Ik zag twee aussies thee zitten drinken bij een chaishop en ben er maar bij gaan zitten. Een man van rond de 40 en een dame van 27, Candice. Al snel begon er zich een groep bij dit stalletje te vormen van de echte die-hard India reizigers, mensen die hier al jaren rondtrekken en zo uit een film of een boek weggelopen zouden kunnen zijn. De meest flamboyante verhalen werden verteld en zonder dat ik het wist was het zo 3uur verder.

Candice vertelde dat ze eigenlijk die ochtend al wilde vertrekken naar Madmaheswa, een plek afgelegen in de lage himalayas van Uttarkhand. Ik was zeer gretig om het drukke Rishikesh weer te verlaten en nadat ik een glimps van de prachtige natuur had opgevangen in Naukuchial wilde ik eigenlijk niets liever dan mee trekken de natuur in. Dus een trekker werden er twee en de volgende ochtend zaten we na chai met dezelfde indrukwekkende groep met zijn tweeen in de chauffeurscabine van een lokale bus gepropt samen met 10 Indiers op weg naar avontuur.

Na een lange vermoeiende reis kwamen we uiteindelijk in een prachtig sereen dopje aan waar we in een Ashram konden verblijven, een verblijfplek voor pilgrims. Het dorpje werd omringd door een snel stromende rivier en bestond voornamelijk uit een tempelcomplex. Het voelde meteen al goed en de eerse avond back to basics was een feit, met avondeten bij kaarslicht zonder elektriciteit en het leven tussen de hindu devotees.

De volgende dag hebben we zo'n 18km gelopen, iets dat verassend goed ging, gezien mijn been. Hoogtepunten waren het zien opstijgen van een enorme gier op zo'n 4 meter afstand, een soort beehives in steen gezien die er uitzagen alsof ze onder stroom stonden (echt heel apart) en de laatste zes kilometer met 2 lokale jongemannen die er op stonden dat we whisky met ze dronken. De laatste 2km heb ik toen op zn indiaas de hand van een van die gasten vastgehouden om te zorgen dat hij niet het ravijn in kukelde. Het dorpje waar we in verbleven was nog mooier dan het dorpje van de avond ervoor, wederom omringd door eensnel stromende rivier, maar dit keer in een vallei, zes kilometer van de bewoonde wereld af. We verbleven bij een familie in eenguest house en het enige negatieve punt waren de vele insecten in onze kamer.

Op naar Madmaheswa, de plek waar ik in de intro over vertelde. Dit was een tocht van slechts negen kilometer, maar wel recht omhoog. Na 10 minuten baadde we al in het zweet en het bleek een lange, zware dag te worden, gelukkig werden we beloond met een 360 graden uitzicht op besneeuwde himalaya toppen en een zeer gastvrij gastgezin om bij te verbijven. De dag erna zijn we in het dorpje gebleven en heb ik persoonlijk niet buiten een straal van 20 meter van mijn slaapkamer bewogen, veel lezen vooral. Hierna was het tijd om weer af te dalen, compleet verwaterd door de regenval kwamen we aan bij onze laatste gezamelijke rustplaats en werden we wederom beloond voor onze inzet met een prachtige regenboog en een laatste uitzicht op de pieken. We hebben s'avonds meteen lokale kleermaker en zijn vrouw thee gedronken en ik heb een warm kledij gekocht van hem voor in de hoge bergen binnenkort.

Vandaag zijn Candice en ik uit elkaar gegaan, ze gaat verder met trekken, iets waar ik nu mijn buikje even van volheb. Ik zit na een lange reis weer in Rishikesh, waar ik nog een paar dagen zal blijven om mijn dingen op orde te brengen voordat ik verder ga.

Ik ben niet zo trots op deze blog, ik wil veel meer vertellen, maar ik heb er de kracht nu niet voor. Dit komt allemaal nog wel een keer bovendrijven. Ik heb te lang gewacht met schrijven merk ik, de volgende blog zal hopelijk sneller en meer naar mijn wens zijn!

Het is hier nog steeds machtig, maar ik begin wel meer en meer uit te kijken naar Nederland.

Grutten!