Onmogelijke tochten en bittere karma.

Hoewel ik niet helemaal zeker ben of er iets als karma werkelijk bestaat, ben ik altijd van mening geweest dat wie goed doet, goed ontmoed. Helaas is er in Bodhgaya sprake geweest van omgekeerde karma, al helemaal als je over karma praat als welvaart in materiele zin. Om er maar voor de draad mee te komen;

Ik heb in Bodhgaya vrijwillig mijn gitaar afgestaan aan een gezin waarin de zoon, de vader en de amerikaanse, veel oudere muze van de zoon verschrikkelijk geinteresseerd waren in muziek. De zoon, papoe, had een gitaar, maar toen ik de snare wilde vervangen omdat ie nergens naar klonk, bleek de hals gebroken te zijn, de snaren te dicht op de hals te zitten en er was nog veel meer mee mis. Ook omdat ik zelf op een gitaar zoals de gene die ik mee had heb leren spelen, weet ik hoeveel beter het is om te leren spelen op een nylon snarige gitaar. Goed, ik bedacht me niet te lang en heb tot een verbijstering en blijdschap mijn gitaar overgedragen.

Nou.. dan nu de karma;

Ik ben mijn ipod verloren, hetgeen in mijn bezit dat de meeste emotionele waarde had. Ik heb er honderden uren in zitten, maar het is allemaal weg. Hij is hoogstwaarschijnlijk uit mijn zak gegleden tijdens mijn nachtelijke rit naar het station..

Het is een les in nederigheid en om eerlijk te zijn, ben ik niet eens heel erg teleurgesteld. Ik heb inderdaad goed ontmoed, vrienden gemaakt en prachtige dingen voor het weggeven van mijn gitaar teruggekregen. Mijn ipod heeft me goed gediend en ik heb er ontzettend veel plezier aan gehad, het is oke om nu even zonder muziek te doen, ik denk dat mijn waardering voor het luisteren en spelen ervan zo alleen maar groter is bij het tegenkomen ervan.

Waar was ik gebleven? Oh ja, onmogelijke tochten;

Mijn verblijf in Aizawl was als een kortstondige pauze, even helemaal weg uit India. De temperatuur was er perfect, korte broek overdag en onder een dunne deken in de nacht. De omgeving was rustgevend, evenals de verlegen, chinees uitziende bewoners en de serene omgeving waarin ik verbleef. Na het vinden van het Superintendent of Police om het juiste stempeltje in mijn paspoort te krijgen, heb ik een dag de omgeving verkend met een super aardige, maar niet Engels sprekende taxi chauffeur. Bergen overal, maagdelijk begroeid met bomen en grassen met in het dal een wederom heilige rivier, dat zijn ze schijnbaar allemaal. Op het uitzicht punt uitgerust en genoten van de stilte en het uitzicht, waarna ik op de terugweg veel gelachen heb en een 2de poging heb gedaan Paan te kauwen. In het noordoosten gebruikt bijna iedereen het, soms is het een rode gelei en soms een rode nootachtige substantie, alltijd gewikkeld in een blad met witte pasta. Ik heb het opnieuw moeten uitspugen, ik vind de smaak niet te harden, maar het is vooral veel te veel om in je mond te houden. Het is verschrikkelijk slecht voor je tanden, dat maakt dat veel mensen daar rottende tanden hebben en constant met een rode mond rondlopen.

Na een dag vrijwel geheel op mijn hotelkamer doorgebracht te hebben, op een zondags wandelingetje na, heb ik mijn laatste dag wat door de straten geslenterd en de markten afgestruind. Op zondag was alles gesloten, het enige wat je ziet en hoort in de stad zijn koren en mensen in hun kerkkleding, alle winkeltjes zijn dicht en er wordt 3keer per dag naar de kerk gegaan.

Het werd tijd voor mijn eerste onmogelijke reis, twintig uur in een jeep, overnacht naar Guwahati. Geen slaap, dat stond al snel vast, erg warm en oncomfortabel, maar een ervaring, dat zeker. Waar ik het meest van stond te kijken waren de jongemannen die zonder moeite met hun hoofd tegen het raam in slaap vielen, elke 3 seconden; BONK.. Bonk.. bonk.. hoofd hard tegen het raam bij weer een bocht of een hobbel, maar ik heb het zelf geprobeerd en het is geen succes, enige resultaat is een flinke hobbel op mijn hoofd.

In Guwahati eigenlijk alleen geslapen, van 4u smiddags tot 5u s'ochtends, mijn volgende obstakel de treinreis naar NJP voor de overstap naar de staat Bihar. Naast me in de trein zat een Indiase man met een Mandolini, een spaans snaarinstrument. Al pratend over muziek, wijn en zijn beroep begonnen we te spelen met zijn tweeen en hadden we de lokale bokser vereniging als publiek. Hij vertelde me over een collega die hij ging bezoeken en over de wijn die de man zelf maakte, rijstwijn en bananenwijn. Na het tonen van interesse maakte de man een belletje en toen hij uitstapte hebben we wijn gedronken, hij met zijn collegas op het perron en ik in de trein, ik heb een heuse fles rijstwijn meegekregen als gift. De wijn is zeer smakelijk kan ik jullie vertellen, alleen een beetje zoet misschien.

In NJP (New Jalpaiguri) stond mij 10uur wachten te wachten, wat al snel heel snel bleek te gaan door mijn ontmoeting met Jorg en Mareike, twee Duitsers wonend in Berlijn, maar tijdelijk werkende in India. Jorg heeft de taak plekken te vinden waar zijn bedrijf poweplants uit de grond kan trekken en Mareike werkte als sociaal werkster met de tribal groups in het Sundarbun gebied in West-Bengal. Ze waren op weg naar Kolkata en moesten ook wachten op hun trein, beide treinen waren overnacht. Na een riksja naar het centrum van Silliguri zijn we al snel in een cafe beland, tja Duitsers en Nederlanders.. rijst, curry en BIER. Vlak voordat ze in hun trein sprongen, hebben Jorg en ik nog een klein concert weggeven op het station. Veel publiek, weinig applaus, volgens mij vonden de Indiers het wel leuk, maar wisten ze niet zo goed wat ze er mee aan moesten. We stopten nogal abrupt toen er een kakkerlak Jorg zijn shirt in kroop.

In de trein naar Bihar bleek ik in de coupe te slapen met een zeer gastvrije familie op terugreis van hun vakantie naar het noorden. We hebben verhalen gedeeld en hun het diner dat ze mee de trein in hadden genomen. Na aankomst in Patna hebben ze met op de bus naar Bodhgaya gezet, de plek waar ik naar op weg was. Door langer veblijf in die plek heb ik de kans niet meer gehad ze op te zoeken, maar wie weet ooit.

Bihar is India zoals veel mensen India verwachten. Vrouwen lopen in Sarees en veel van de mannen in traditionele kleding of overhemd en belangrijker; Snor. De bussen zitten tjokvol met veelal mensen op het dak, het landschap is vlak mediteraan met hier en daar een enorme steenberg, de dorpen zijn uit de grond getrokken met de hand, gemaakt van klei en hout en geloof is sterk aanwezig door middel van kleine altaars tot enorme tempels.

Ik ben voor 4 dagen neegestreken in Bodhgaya, langer dan ik had gedacht. Mijn plan was door te reizen naar rajgir, nalanda en patna, maar the course of events heeft mijn plannen veranderd. Toen ik aankwam tijdens het vallen van de avond, met een prachtige felrode zonsondergang, heb ik na het vaarwel zeggen van de mannen 'op' de bus en het intrekken in mijn hotel heerlijk westers spaghetti gegeten, en ik kan jullie zeggen dat dat een genot is na 3 dagen rijst en curry. (ook lekker hoor) Op de terugweg zat ik te denken aan een avondwandeling door het dorp, want de locatie van mijn hotel was de meest indrukwekkende tot nu toe. Ik vebleef midden in een Indiaas dorp van de laagste kaste, kleien huisjes, smalle straatjes, straatkinderen spelend, koeien en geiten rondlopende en het alledaagse leven van de arme Indier voor me uit strekkend. Tijdens mijn contemplatie over de avondwandeling werd er naar me geroepen vanaf een dakterras in het dorp, het was toen dat ik Pepoe en Jackie heb ontmoet.

Jackie is een amerkaanse vrouw van 46, heftige scheiding, typische american dream gehad van niks naar alles en houdt van een jointje op zijn rijd. Papoe is een jonge Indier die ze op haar reis door India is tegengekomen, hij was er ziek toen ze elkaar ontmoette en lag zelfs in coma, maar door haar hulp en steun aan de familie en liefde voor de Indiase jongen is de familie nou welvarend en een steun voor de community daar. Ze weten alles over het dorp en stopt geld en moeite in de verbetering van riolering, rechten voor de armen en vrouwen en aanleg van bijvoorbeeld wegen. Het is een beetje cru te zien dat een 46 jarige vrouw een jongen van 26 date, want het is echt nog een jongetje in mijn opinie, maar het zijn beide goede mensen, dus wie ben ik om te oordelen als het goed voelt voor hun. Het feit dat Papoe een local is en de taal beheerst opent veel deuren en heeft me een gedetailleerd beeld gegeven over het dorp en de trucjes die sommige mensen proberen uit te halen met toeristen. De meest gebruikte hier is de fundraising voor een nep tehuis voor wezen, waarvan het geld in eigen zak wordt gestoken. Jackie is er zelf voor duizenden roepies ingestonken, naar om te zien hoe kleine kinderen en jongeren verkleed als boeddhist je geld afhandig proberen te maken terwijl het juist in Bihar als een van de armste streken in India zo hard nodig is om geld te doneren aan de juiste instanties.

De avond van de ontmoeting heb ik na het proberen te repareren van de zijne mijn eigen gitaar afgestaan en hebben we na kennisgemaakt te hebben en thee gedronken te hebben in hun lokale thee zaakje het dorp doorgelopen bij nacht. Bodhgaya is de belangrijkste plek in het boedhisme, hier staat de boom waaronder Boedha verlicht raakte, althans een afstammeling ervan. De boom wordt omringd door een enorm tempelcomplex van grote spirituele waarde en vrijwel elk aziatisch land heeft een eigen tempel in Bodhgaya. Vooral de wandeling door het dorp was speciaal, verhalen van alledaagse waanzin over geld, drank en gewelds problemen. De mannen die sterven van het drinken van een drank smakend naar bezine bijvoorbeeld. Rond 11u was ik stuk van mijn 3 dagen reizen en heb ik de hotelbaas moeten wakker bellen om de deur open te doen.

Dag 2 in bodhgaya heb ik de uitgebreide tour gehad van Jackie en Papoe, Het Bodhi-Boom tempel complex met daarnaast een veel aftandser tempel en begraafplaats complex, met een shrine waar sommige boedhistische monniken zich zelf verbranden, iets wat meer en meer gebeurd nu Tibet bezet blijft door China, al is de Dalai Lama sterk tegen. Hier is het dat de baba's, sterk gelovige hindus tussen de begroeide stenen gebouwen wonen en de hele dag wiet roken en gebeden zeggen, wietplanten groeien hier wild. Het is hier dat we aangevallen zijn door een cobra, niemand gebeten gelukkig, maar op het moment dat zo'n beest zich opricht en begint te sissen is het toch wel even slikken. We waren net gaan zitten en aan het praten met een landeigenaar dat Jackies ogen ineens heel groot werden en ze sn..ak..eee! kon uitstamelen, snel opgesprongen en naast veel geluid en bewegingen te maken stenen gegooid om het beest de andere kant op te laten gaan. Mooi beest was het, dat wel, maar ik moet er niet aan denken gebeten te worden in India, ik vroeg me al af waar de enge beesten bleven.

Na Bodhgayas beste lassi, een yoghurt achtige substantie in alle smaken, en brunch bij hun favoriete restaurant hebben we verschillende tempels aangedaan en een groot boedha beeld bezocht. Niets zo interessant als de verhalen van echte locals, oke ze woont er al zo'n 5 jaar, over de dingen die er spelen in een dorp. Het was 44 graden, dus er was na al het wandelen verkoeling nodig; luxe zwembad in het midden van een woestijn, waar je allemaal wel niet terecht komt op zo'n reis in je eentje.. Op de weg er naartoe al koud bier sippend een grote brug overgestoken, er was geen water te zien, maar dat komt er in de moesson wel te staan in de enorme rivierbedding, alleen een branded lichaam; een crematie. Het zwembad was fantastisch, extreem schoon zonder te veel chloor en helemaal voor onszelf, zo'n 3uur rondgedobberd in het water. Na een diner met de best bereidde kip in India heb ik me op advies van Papoe laten scheren en maseren (!?) door een lokale barbier, ik herken mezelf niet meer na 3 maanden met een baard, veel smaller gezicht en jaren jonger zonder baard, maar hij komt alweer terug, gelukkig. Massage was perfect, al was ik wel even bang dat ie mijn nek zou breken toen de mijn hoofd draaide.

Dag drie en vier waren erg lui vergeleken met dag twee, veel geslapen, gelezen en muziek geluisterd en gemaakt. Ik heb nog een heilige grot bezocht in het midden van een woestijn, tegenover de kinderen gedaan alsof ik geen Engels sprak omdat ik geen zin had in hun leugens en meerdere concerten weggeven in de avond. Onder andere in het lokale cafe en voor de familie van Papoe en de straatkinderen. Bij het theewinkeltje losgegaan samen met een Baba die zo stoned was als een garnaal en RamRam bleef roepen terwijl we ons eigen liedje aan het maken waren, het was een memorabele avond. Om 3u ging mijn riksja naar het station en daar is het dat ik mijn ipod ben kwijtgeraakt, ik hoop dat iemand er veel plezier mee beleeft! De trein waar ik om 5u snachts instapte was de ergste tot nu toe, amper een zitplek en donker. Hij zat tot de nok toe gevuld met Indiers en ik heb mijn slaapplek maar als zitplek aangeboden aan 4 Indiase vrouwen, nachtje zonder slaap moet kunnen; op weg naar Varanasi.

Varanasi, een heilige stad, zeker in het hindu geloof. Hier worden lichamen na crematie in de Ganges uitgestrooid en is er van alles te beleven op de verschillende Ghats; trappen naar de rivier. Ik heb op het station een Canadese Poolse meid geboren in Nieuwegein (jawel) ontmoet en we zijn nu buren in het hotel dat ze had opgezocht. Gisteren zijn we langs de Ghats gelopen, hebben ons rot gelachen met 3 lokale jongeren met hun simpele maar doeltreffende grappen, vooral het accent en hun manier van lachen was zeer aanstekelijk, en hebben we de nachtelijk ceremonie opgedragen aan de Ganges bekeken.

Ook hier is het nu erg warm, na 11u slaap enigsinds wat bijgekomen, maar was langer geweest als ik niet een tekort aan water en frisse lucht had op mijn kamer. Ze hebben hier de beste lassi in de wereld, dus ik denk dat ik zo maar even wat nieuwe smaken ga uitproberen, chocola banaan cocos is aan te raden! Ik ga proberen een sitar les te volgen, zo'n meersnarig langgerekt instrument weet je wel? Ook een boottocht over de Ganges is een toeristische must in Varansi evenals een kaarsje het water op te sturen, dat is waar ik me mee bezig ga houden de komende 2 dagen voordat ik naar Delhi vertrek voor mijn teaming-up met jurre.

Zo, dit is het voor deze 10 dagen, geniet ervan of laat het links liggen en een compliment als je zover bent gekomen!

Daaaaaaaaahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!