Lange reistijden op ongebaande paden.

Een paar dagen geleden vroeg een vrouw me of ik een echte India veteraan zou worden, waarmee ze bedoelde dat ik de rest van mijn leven steeds weer terug zou keren naar dit land. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven, want ik twijfel er zelf sterk aan. Op sommige momenten zou ik willen dat ik gewoon thuis was, weg van alle vertraging, bureaucratie en onmogelijke weersomstandigheden, maar als ik dan na een busreis van 24uur (12u vertraging) door het gebergte in de verte een verlichte droomstad zie liggen, is het het allemaal weer dubbel en dwars waard. Nu ik zo'n enorme rondreis aan het maken ben, weet ik in ieder geval welke plekken ik zeker nog verder zou willen ontdekken, mocht ik nog een keer terugkeren naar India, daarvan is het gebied waar ik nu zit er zeker een van.

Wat er de afgelopen tien dagen zoal heeft plaatsgevonden;

Na de slaaptrein die ik van Calcutta naar Silliguri heb genomen, bleken de mensen met wie ik had afgesproken samen naar het Noord-Oosten te trekken niet op het station te zijn. Mijn trein had anderhalf uur vertraging, dus ik ging er van uit dat ze al vast doorgereisd waren. Ik heb besloten zelf naar Guwahati af te reizen en ze daar op te zoeken. Na twee en een halve maand achtte ik mezelf wel voorbereid om second class te reizen, wat in India de laagste klasse is. Dit betekent geen regels over zitplekken etc, het enige dat telt is of je een treinkaartje hebt of niet. Het was me toch een ervaring. Ondanks de schaarse hygiene, het lawaai en het feit dat je geluk moet hebben met een zitplaats, is er zoveel leven in deze treincoupe's. Er gebeurd altijd wel wat en het de 'echte' indiers reizen met deze klasse, dus het betreft een heel andere sociale klasse dan in de hogere, georganiseerdere reisklasses.

Het begon al met 2 meisjes die een soort optreden gaven met zang en een drum, ik denk dat het arme straatmeisjes betreft, maar aan hun kleding en de manier waarop ze behandelt werden door de medereizigers was het niet af te lezen. De eerste paar uur heb ik doorgebracht met een been hangend uit de deuropening al zittend op mijn tas, genietend van de voorbijschietende rijstvelden en zijn bewerkers. Hierna werd door het gezin wat met me reisde de bovenste bank aangeboden om met mijn spullen op te zitten, waar ik gretig gebruik van heb gemaakt. Ondanks de constante stroom van mensen die van alles verkopen, van waterflessen tot komkommers en mobiele telefoons, heb ik hier een tijdje kunnen slapen en rustig een boek kunnen lezen. Iedereen is geintereseerd in je, al laat de taalbarierre vaak slechts de standaard vragen toe over geld, herkomst en relatiestatus.

De trein was al zo'n 10uur te laat voordat ik er op gesprongen was, maar daar kwamen nog een paar uur bij, wat er voor zorgde dat ik pas rond 10uur in Guwahati aankwam. Na een zoektocht naar een geschikt hotel met een autoriksja, die ik alleen maar kon uitlachen toen ie 3x de afgesproken prijs wilde, ben ik in een degelijk hotel in de binnenstad beland, vlak naast het treinstation.

De volgende dag bleek al snel dat Guwahati een stad van niks was, een drukke, warme en onaardige stad waar niks te beleven was. Heb ik al vervuild gezegd? Niet dat het me in het algemeen nog erg opvalt.. Het bleek dat de mensen waarmee ik afgesproken had op het verkeerde treinstation hadden staan wachten en nu in de trein waren gesprongen om naar Guwahati te komen. We zijn tot onze eigen verbazing 3 dagen in Guwahati gebleven, voornamelijk om uit te rusten en een beetje westers te leven.

Na het ongeinspireerde Guwahati zijn we per sumo naar Shillong vertrokken, een stad die wat hoger ligt en dus koeler is. Wederom is er hier niet veel gebeurd, hoogtepunt was het vinden van echt brood en echte koffie. We hebben nog een park bezocht, wat er volgens Nederlandse begrippen verschrikkelijk nep uit zag. Verder hebben we een potje gevoetbald met Indiase mannen, wat gezien mijn recente blessure nog niet van harte ging, maar wel erg komisch en leuk was.

Als groep van vier merkte ik dat we in een impasse geraakt waren, ik wilde dolgraag op avontuur naar de afgelegerne gebieden in het oosten, terwijl de Israeli naar het noorden wilde om met een vriend te meeten. De Duitser wilde vooral niks fysiek inspannends doen en de Maleisische jongen ging het liefst met de groep mee. Resultaat was dat ik mijn eigen pad heb gekozen en de groep vriendelijk vaarwel heb gezegd. Gelukkig maar!

Ik ben gelijk in een sumo gesprongen en dieper de staat Meghalaya ingereisd, naar het stadje Cherapunjee, of zoals de Indiers het noemen; Sohra. De wekelijkse markt was in volle happening toen ik aankwam en na het vinden van een hotelletje ben ik de markt ingedoken. De markt was voor een groot deel overdekt en vele malen groter dan het op het eerste oog lijkt. Grote stukken vlees, vers van de slacht, tropische fruitsoorten, vele verschillende vissen, exotische kruiden en zo'n beetje alles wat je op een Aziatische markt kan verwachten was er te vinden.

Na mijn hotelkamer een beetje huiselijk gemaakt te hebben, lees musquitonet opgehangen te hebben, zag ik twee gasten uit Denemarken lopen, al snel bleek dat ze naar de waterval gingen en of ik mee wilde komen. Daar zeg ik geen nee tegen en na een hobbelig ritje van een half uur door Schots uitziende graslandschappen keken we uit over de op 3na hoogste waterval van de wereld. Het landschap hier was zoiezo erg mooi, overal watervallen en grasvelden met hier en daar begroeiing. Na een diner van momo's en groentesoep en het bespreken van mijn plannen met de eigenaar van het hotel ben ik vroeg naar bed gegaan, maar het mocht niet baten;

Oke, ik heb een hekel aan honden, mijn hele leven al gehad en India maakt dat alleen maar erger. De meeste honden die hier rondlopen zijn ziek en onverzorgd, niemand lijkt om die beesten te geven en vooral s'nachts kunnen ze behoorlijk vervelend zijn. In dit geval ben ik de halve nacht wakker gehouden door blaffende honden, als ze nou blafte en gingen vechten dan was het ten minste binnen een halfuurtje afgelopen, maar dit blaffen gaat rustig 3uur lang door. Zucht..

Ik had besloten de volgende dag naar de root bridges te gaan, bomen die door de lokale bevolking zo in banen zijn geleid tijden het groeien dat ze bruggen over de rivieren vormen. De trek er naar toe bevat alleen een afdaling van 2000 treden, wat afdalend nog wel te doen is, maar na verdwaalde te zijn geraakt en doorweekt te zijn geraakt door een monsoon is het toch een stuk minder leuk. De natuur in het dal was daarentegen adembenemend en de enorme rivieren met de boombruggen waren indrukwekkender dan ik verwacht had en na het schuilen onder een enorme rots met 3 locals en hun kampvuurtje was de ellende ook iets minder. Nadat ik uitgeput en kletsnat weer bij het dorpje was aangekomen kreeg ik als toetje een opgeklaarde lucht, waardoor ik over de uitgestrekte plains en rivieren van Bangladesh kon tuuren, ongeloofelijk mooi. De koude douche erna was minder prettig evenals mijn hondelijke vrienden, maar het was het waard.

De dag erna bestond uit reizen van Sohra naar Shillong en wachten tot mijn bus naar Aizawl zou vertrekken. Ik ben zowaar tegen een gamecafe gestuit, boys will be boys en ik heb een paar uur fifa gespeeld. Na 6uur lang op de bus gewacht te hebben, met mijn medereizigers kennis gemaakt te hebben en vooral heel veel crickets gekeken te hebben kwam toch eindelijk onze bus aan. Wat hierop volgde was ontstuimige nacht, want er zaten een vrouw met haar zoontje op de plek naast me, lekker krap dus, maar toen de de eerste zonnestralen doobraken bleek ik me in een prachtnatuur te begeven. Mizoram is zoals een groot deel van India was tientallen jaren geleden. Ongerepte natuur, maagdelijk begroeide bergen en wilde rivieren, de reis duurde in totaal zo'n 20uur, maar door de uitzichten en de vriendelijke mensen was het allemaal goed te doen.

De Mizo bevolking is totaal anders dan de Indiase bevolking, de mensen lijken veel meer op Chinezen en zijn bijna allemaal Christelijk. De meiden zijn vrij om te doen wat ze willen en niemand spreekt hier vrijwel Hindi. Ik ben momenteel bezig te zoeken naar de juiste plek waar ik me moet regeisteren als foreign tourist omdat deze staat aan Bangladesh en Myanmar grenst, ik ben al 2 keer naar het verkeerde office verwezen, dus hopelijk ga ik nu de goede kant op..

Aizawl is prachtig, schoon, vriendelijk en alles waar ik behoefte aan had. Ik verblijf hier een aantal dagen voordat ik aan mijn lange trek richting Delhi begin. Ik ben zoveel vergeten op te schrijven, maar er gebeurd te veel om proper het kaf van het koren te scheiden. Mijn volgende verslag zal waarschijnlijk vanuit Delhi zijn, waar ik Jurre ga ophalen van het vliegveld om vervolgens aan de 2de helft van mijn reis te beginnen. Ik ben nu op de helft, het gaat snel, maar tegelijkertijd lijken 3 maanden nu ook nog ontzettend lang.

Ohja, dit gebied staat naast zijn prachtige natuur bekend om zijn drugssmokkel, dus mocht ik ineens niets meer van me laten horen dan weten jullie in welk circuit ik ben beland..

Grapje mam.

Daahaaaag!