Rajasthan en de Indiase keerzijde.

Ik heb vandaag langs de kant van een snelweg gechillt met een gezin van vijf van de armsten in Delhi. Terwijl de drie zuigelingen mij met grote ogen aankeken en van hun met vliegen bedekte chapati aan het eten waren, begon de manke vader met een folietje zijn heroine te roken. De 20 roepie die ik ze gegeven heb werd dankbaar ontvangen, meer wilde ik ze niet geven uit angst dat ze vader het aan base zou verspillen. Het was een korte ontmoeting met de harde realiteit van het leven dat de onderste laag van de maatschappij hier leeft. Ik hoop dat ze over twee maanden nog op dezelfde plek bivakeren zodat ik ze wat meer kan bieden, het zal niet veel uitmaken, maar al het goeds iets tenminste iets.

Het verhaal gaat verder in Pushkar, in het hotel met ons zwembad en een bij elkaar geraapte groep met gezelligheid. Wat in een bijna naar contrast staat met de openingsalinea waren onze spaanse buren die de hele dag compleet van de wereld rondliepen op weet ik veel wat. Drugs a la, maar de hele dag met je hoofd in de hemel lopen en met je 'vrienden' aan een tafel een beetje voor je uit zitten staren zonder iets te zeggen totdat het zuipen begint.. sorry ik pas.

Bij elkaar geraapte groep dus, we hadden, jawel, een Belg! (ook nog eens een prima gozert) Verder twee meiden uit Australie, een hippie uit Schotland, newly weds uit Litouwen/Australie en een franse hippie in wording, die ik persoonlijk het aardigst vond. We zijn in totaal zo'n vijf dagen in dit heerlijke dorpje gebleven, een onbezorgde tijd van zwemmen, chillen en yoga. Jullie horen het goed, ik heb een yoga cursus gevolgd van 3 dagen en nog afgemaakt ook. Ik moet wat gezien mijn recente blessure aan mijn achillespees en het feit dat hier geen fysio om de hoek zit. Drie dagen twee keer per dag yoga in een afgelegen gebouwtje tussen de akkers, wat wil je nog meer; de ritten erheen en terug op de gehuurde scooter! In een woord genieten!

Mijn dagen bestonden uit yoga, ontbijten, zwemmen, yoga, gezamelijk diner en dan op onze heerlijke matras in slaap vallen. Tussendoor werd de tijd gedood met het lezen van Game of Thrones, korte uitstapjes naar het dorpcentrum en het bezoeken van bezienswaardigheidjes. Zo hebben we de enige Brahma tempel in de wereld gezien, het schijnt dat Pushkar volgens de Hindus de eerste stad in de wereld is die Brahma gebouwd heeft. We hebben een eindje gescooterd, nu was ik ineens de rij-instucteur, naar een grote berg met daarop een tempel, hoe we het in ons hoofd gehaald hebben deze weet-ik-veel hoeveel meter hoge berg te beklimmen met 45 graden op onze slippers met nog maar een halve liter water, geen idee, maar wat een prachtig uitzicht. Pushkar lijkt net een oase, een stad gebouwd om een meer heen midden in de woestijn met omringende steenbergen.

In deze dagen zonder zorgen waren verbrand zijn, geen water meer hebben als je wakker wordt met een droge keel en te vol zitten na het heerlijke eten van la pizzaria onze grootste strubbelingen. Na Pushkar kan ik zeggen dat we volledig onstpannen waren, ik een stuk leniger/in balans ben en we weten dat we nooit echte hippies zullen worden. De schot Archie kon sterk uit de hoek komen, maar was eigenlijk alleen maar stoned, hij had dan ook twee en een halve maand in Goa doorgebracht.

Na de heerlijke dagen in Pushkar moesten we toch echt door om onze trein de 29ste te halen vanuit Jaisalmer. De volgende stop was Jodhpur, maar om daar te komen stond ons eerst een +/- 7uur durende treinreis te wachten vanuit Ajmer, dat opzichzelf een half uurtje bussen vanuit Pushkar was. Na dat halfuurtje in een volgepropte bus, die we al rennende ingesprongen waren, zijn we nog bijna de verkeerde trein ingestapt, gelukkig zaten er al mensen op onze plekken en kwam al gauw de aap uit de mouw. Het was Jurre's eerste echte treinreis en een treinreis zoals die hoort in India; benen uit de open deur met muziek op zijn kop! Een jongen die we aanamen voor 12, maar 17 bleek te zijn, deelde met plezier al zijn koekjes en heeft ons geholpen bij het scoren van water, want ondanks de toestroom van frisse wind zaten we nog steeds in de woestijn. Toen we nog een halfuurtje moesten door vertraging heb ik nog even mijn gitaar gepakt en al snel stonden er 2 families en 10 man op het perron te luisteren. Een van de mannen bleek een riskja te hebben en met hem zijn we in de vroege avond meegegaan om naar ons hotel te gaan.

Na onze kamer na wat discussie toch voor de beloofte prijs te hebben gekregen en de vraag over hoeveel meisjes ik al seks mee heb gehad vriendelijk te hebben weggewimpeld zijn we naar het dakterras geklommen om eindelijk wat te kunnen eten. Daar zijn we Shelly en Jessica tegengekomen, een Aussie en New Zeelander met een wel heel opmerkelijke baan. Tijdens ons avondeten en later tijdens wat biertjes kwamen we te praat over hun baan op het cruise ship van een rijke Rus. Beide werken ze als serveersters en krijgen ze betaald om naar de meest extravagante plaatsten af te reizen, het lijstje met beroemdheden die ze geserveerd, rondgeleid en een drankje hebben aangeboden loog er niet om. Ik zou zelf niet zo'n groot deel van mijn leven willen opofferen om op een boot te werken, maar de verhalen klonken wel erg avontuurlijk.

Na de volgende ochtend nog met ze doorgebracht te hebben, moesten ze helaas alweer door naar Udaipur met hun eigen chauffeur. We dachten er nog even aan om met ze mee te gaan in hun auto, maar Udaipur was erg uit de richting en we waren eigenlijk pas net 15uur in Jodhpur. Na het afscheid en de kleinste reguliere pizza ooit zijn we voor een middag dutje gegaan en was onze hele dag eigenlijk een beetje bijkomen.

De ochtenden werden begonnen met een groeten-kaasomelet op de markt voor 50 eurocent met electrolytenwater tegen uitdroging. Op de laatste echte dag zijn we naar het immens grote fort van Jodhpur geweest, het kostte wat, maar was het zeker waard. Het uitzicht was magnificent en de historische waarde droop ervanaf. Wederom waren we zo slim om op het midden van de dag op pad te gaan, maar de vertrekken van de maharadja brachten genoeg verkoeling om het te overleven. Jodhpur is de blauwe stad, dat omdat een groot aantal huizen blauw is, duh.. Dat is voor verkoeling en tegen insecten, slim he? Om maar een van de vele feitjes over de stad te noemen. Na het bezoek aan het fort zijn we nog wat rond gaan lopen en heeft Jurre gecricket met de lokale jeugd. Zoveel leuke situaties kom je tegen als je door de smalle straatjes van zo'n stad loopt.

Het was tijd om naar Jaisalmer te vertrekken, een stad in de thar woestijn, zoals jullie misschien kunnen raden was het daar nog even iets warmer, het kwik kwam zover we weten tot 48 graden, maar 50 zou makkelijk gekund hebben. De bus was al wat goedkoop voor een ACbus, het bleek dan ook geen arconditioned bus te zijn.. Zo werd een tochtje naar Jaisalmer toch al snel een overlevingstocht in een overvolle bus in de woestijn. Toen onze nood voor water bijna te hoog werd, ben ik uit de bus gestapt en ben ik een stuk door winkel in en uit gerend terwijl de bus wegreed, ik was op tijd om er weer op te springen though. Ook dit hebben we overleefd en konden we voor een vriendenprijsje in ons hotel neerstrijken nadat ons met veel bombast een kamelentour is verkocht.

We zijn in Jaisalmer wederom de franse kunstenaar Ramu tegengekomen, hij zat tekenend op het dakje van een klein winkeltje. Hij is samen met de hotelrunner 'Little John' ons gezelschap in Jaisalmer geweest. Mochten jullie hier ooit weer komen, vraag naar de mango Lassi van kamelenmelk, die is echt verukkelijk! De kamelensafari was leuk, de sightseeing die ons erbij is aangesmeerd was een enorme grap en was een jammerlijke smet op de verder goede ervaring in de woestijn. We hebben zo'n 6uur kameelgereden, veel van de woestijn gezien (inclusief de windmolens), een kip halal geslacht, onder een sterrenhemel waar je u tegen zegt geslapen in een woestijnduin en geproefd van het leven in de woestijn. Na ons bij terugkomst opgefrist te hebben, waren we alweer op weg naar Delhi in onze trein overnacht.

Op het tot 12uur moeten wachten voor ons avondeten was de treinreis goed te doen en kwamen we rond 12uur in Delhi aan. Na een chaotische reis met de metro en het gebruikelijke incheckgedoe zaten we weer in ons vertrouwde hotelletje.

In Jodhpur heb ik tegen Jurre gezegd dat ik na Delhi liever alleen verder wilde, dat heeft helemaal niks met Jurre te maken, maar zo heb ik het altijd in mijn hoofd gehad, 3 weken samen en daarna weer alleen verder. Ik ben op een punt aangekomen dat ik duidelijk weet welke plekken ik nog wil zien en ik wil dat dan ook op mijn eigen houtje doen. Gelukkig vond ik begrip bij Jurre en had hij ook zin om alleen verder te trekken, we hebben dan ook de volgende dag afscheid genomen. Hij naar Haridwar en ik nog een paar dagen in Delhi voordat ik weer verder zo trekken. Het laatste dat we samen hebben gedaan was de Indiase bioscoop, maar dan de bios zoals de armere bevolkingsgroep het kent. We kwamen aan in een compleet donkere bioscoopzaal met een film die achter elkaar door afgespeeld wordt. Een kind dat dronken was of aan iets anders zat, ging op de stoel naast Jurre zitten en begon hem met grote ogen aan te kijken, we hebben hem maar weggestuurd toen hij ons bleef lastigvallen. We hebben de bios na een uur verlaten, de warmte, dronken mannen en de slechte niet-engelse film begon op onze zenuwen te werken.

Ik ben gisteren op een beschrijvingen voor veel Indiase jonge mannen gestuit; Agressieve Nieuwsgierigheid. Dat wilde ik eigenlijk even melden, doe ermee wat je wilt. Haha.

Toen Jurre in zijn bus vertrok kon ik het niet laten om een beetje bezorgd te zijn, ook al ben ik zelf 19, voelde het toch een beetje alsof ik mijn broertje de wildernis in stuurde, Ik moest alleen ook eerlijk tegen mezelf zijn en inzien dat ik toch echt alleen verder wilde, hoe erg die jongen me toch naar mijn hart staat.

Voor nu ga ik slapen, ik ben moe en moet morgen vroeg op om naar een festival te vertrekken. Ik heb geen idee wat me te wachten te staat, maar het is een goed begin van de laatste 2 maanden van mijn India reis.

Tot snel!

Shanti Shanti!