Over geluk en verschillen

Wat schrok ik toen ik vanochtend hoorde over het vliegtuig dat ik neergeschoten in of nabij Oekraine, al helemaal omdat ik zelf grapjes hierover heb gemaakt voordat ik vertok.. Mijn heen- en terugvlucht gaan namelijk via Kiev door Oekraine. Of ik daadwerkelijk over dit gebied gevlogen ben weet ik niet, maar het komt wel akelig dichtbij. Ook schijnt er een metroongeluk te zijn geweest in Moskou, waar ik overigens al enige tijd weg ben, waar ik dus ook de dans ontsprongen ben. Op het moment kijk ik uit over een meer zo groot als de stad Utrecht en zit ik met mijn voeten in het zand, eenzelfde idee hadden waarschijnlijk de inmiddels meer dan 190 overledene inzittenden van het vliegtuig. Ik kan het niet geloven

Goed, over tot de orde van de dag. Mijn Rusland reis! Er is namelijk heel wat te vertellen! Zo zit ik al vanaf afgelopen dinsdagochtend in een dorpje, of eigenlijk zijn het een aantal Datja's (Russische buitenhuizen op maximaal anderhalfuur rijden afstan), wat best wel een beetje in the middle of nowhere ligt. Najaaa het is geen Siberie ofzo, maar er is geen internet(?!), een klein winkeltje op 20minuten lopen en de bus naar de bewoonde wereld rijdt 2keer per dag (als het goed is, vanochtend moesten we liften omdat ie niet kwam). Ik verblijf hier bij Igor, een halve rasta, rus, kritisch op hoe de mensheid leeft, intilligent, getrouwd, vader, vegetarier, die zijn eigen huis aan het bouwen is van stro en klei.

Ik ben hier verzeild geraakt via WWOOFindependents, een site waar je werk tegen kost en inwoning kunt vinden, nu had ik het profiel toch best aardig gelezen dacht ik, maar de omstandigheden waren voor een toch stadse jongen te nomen vrij.. Tja.. Interessant. Zo heb ik al een week niks gegeten dat van dieren afkomt. Het dieet beperkt zich tot brood, brandnetelsoep, pap, bessen, koekjes en vooral heel veel groen eten. Ik drink eigenlijk alleen maar water uit een heilige waterput of thee en sta elke ochtend om half 8 op voor het ontbijt. Mijn vertrek is een scheefgezakte, half uit elkaar gevallen Datja, waar ik eerst bijna om moest huilen (er vlogen ook nog eens zwaluwen uit toen ik er binnenkwam), maar het werd met de dag aangenamen. De enorme hoeveelheid horzels en muggen begin ik ook aan te wennen, je kan me vinden door een spoor van gekillde insecten te volgen, alleen de Beeline's zijn nog steeds too much, soort steekbeesten 2x zo groot als een hommel met gele strepen. Na 4 en een halve dag gewekt te hebben en de vloer in het huis aangelegd te hebben (zo'n 32uur werken) heb ik nu vrij al voor de tweede dag, ik kon het niet meer aan. Hij is nu zelf naar Moskou om zijn kids bij de grootmoeder op te halen evenals 2 andere wwoofers, ze komen morgenavond terug met zelfgemaakte wodka!

Igor is een type demostrant die vroeger een punker was, hij is zowel vrienden met Pussy Riot als met een vermoorde journalist waar een aflevering van Jelle Brandt Corstius zijn Rusland docu over gaat. Hij heeft het idee dat vooruitgang helemaal niet nodig is en is een zeer fijne discussie partner, veel dingen ziet hij vanuit russisch perspectief en onze gesprekken zetten me aan het denken. Nadat ik uit alle macht een e-mail probeerde te versturen op een telefoon uit begin jaren 90 met een half kapot scherm bij een vrouw met veel okselhaar en een goede zweetlucht om haar heen kon ik me niet weerhouden van de gedachte: What de fuck doe ik bij deze hippies?! Maar na verteld te hebben dat ik toch echt wat eerder vertrek om nog naar Sint Petersburg te kunnen en het oke was dat ik niet werkte maar gewoon dingen voor mezelf kon doen is het allemaal beter en beter geworden. Ik zie nu in dat het een zeer leerzame week is geweest met veel afzien, maar toen ik gisteren door de outback aan het crossen was op een fietsje uit voormalig Oost Duitsland met mn ipod op shuffle met enkel een voetbalbroekje aan was het het allemaal weer waard. Nu zit ik in het dichtsbijzijne stadje en heb ik een omelet gegeten en weer contact met de buitenwereld. Leven in de outback is heerlijk, als je ervoor openstaat. En al het vervelende went sneller dan je denkt.

Nadat ik aanvankelijk Moskou per bus verlaten had, na mijn host gedag te zeggen die zichtbaar van haar stuk gebracht was (vooral door relatieproblemen overigens), begon het russische verkeer. File, file en nogeens file, en de filmpjes die op youtube te vinden zijn over het russische verkeer zijn waar. Het is gekkenhuis. Niet zoals India, maar ik heb al menig gecrashte auto's gezien en het is ieder voor zich, aan alle kanten doordrukken en de wegen zijn veelal kapot. Na mijn aankomst in Vladimir begon mijn legendarische zoektocht naar Yellow Masroetka no 5, een taxibusje dat me naar mijn nieuwe host familie moest brengen. Niemand sprak engels en dan blijkt vooral mijn vermogen tot aanwijzingen verstaan toch vrij minimaal te zijn na een halfjaartje russisch. Vlamir zelf is overigens erg mooi, oude kerken, oude gebouwen, een soort arc de triomph en fantastisch uitzicht vanuit het park. Na eindelijk in het juiste busje te zijn gestapt en het geluk gehad te hebben dat ik de Poliklinika zelf opmerkte bij gebrek aan bordjes en bushalteaanwijzingen kwam ik aan bij de familie waar ik de nacht zou doorbrengen.

Ze wonen in een typische soviet stijl kwartier, grijze halve flatgebouwen met in het midden een grootstrook en speeldingen voor kids. Hoewel ik mijn gastvrouw vrij weinig heb kunnen spreken door haar drukke werkschema en de twee dochters me vooral aan het bespringen waren in een soort roes van enthousiasme, doch verlegenheid, heb ik vooral met de man des huizen gechillt en samen de trieste halve finale wedstrijd gekeken onder het genot van russisch bier uit plastic fles en snacks. Nadat ik vroeg mijn bed uit werd getrommeld omdat ik op de werkkamer sliep, de wedstrijd duurde hier tot 2uur snachts en ik moest om 6uur weer op, was het tijd voor mijn uitstapje naar het rustige, gemoedelijke Suzdal.

In Suzdal heb ik 2 geplande + 1 extra nacht in de flat van Olga overnacht, een schuchter, enigszins met een handleiding zijne, van russische gewoontes hoge achtig hebbende, maar lief en goedwillend meisje dat toch zeker meer zou willen kunnen doen en uit de sleur van haar bestaan in dit dorp willen ontsnappen. De eerste dag zijn we thuis gebleven op het uitstapje naar de winkel toe na, dit was in het begin verschrikkelijk ongemakkelijk. Het was heel erg aftasten wat ik wel en niet kon zeggen en hoe ik me moest gedragen. Zo was ze wel echt super gastvrij en wilde de hele tijd alles voor me doen en ik mocht zeggen wat ik wilde doen etcetera, wat mij weer ongemakkelijk deed voelen aangezien ik gewoon wil afwassen als iemand voor me kookt en ik het juist leuk vind als iemand mij de plekken laat zien die hij of zij naar waarde schat, het is niet mijn dorp. Toen haar vriend in de avond aanschoof voor het diner met Borscht, heerijk overigens alleen oranje in plaats van rood, werd het iets beter, al sprak hij enkel russisch. Na het kijken van een russische film uit de jaren 90 was het voor mij de hoogste tijd om te gaan slapen, dat de volgende dag beter mocht zijn. Dat werd het gelukkig.

Ze moest werken, waardoor ik gewoon kion uitslapen op mijn dooie akkertje het dorp kon bekijken, als onderdeel van de golden ring bestond het uit kloosters omringd door muren en middeleeuwse architectuur. Na de sightseeing tot een eind te hebben gebracht, ben ik op zoek gegaan naar het hotelletje waar ze zou werken. Na prompt het verkeerde hotel wat er naast ligt binnen te zijn gelopen, maar gulzig gebruikmakende van de wi-fi, kwam er een man vragen waar de vrouw des huizes was. Nadat ik ontdekte dat hij toch echt russisch was in plaats van een Aussie en hij ontdekte dat ik nederlands was ipv canadees hebben we nog een tijdje lopen kletsen voor hij me het goede hotel wees. Olga daar aantreffende aan het eind van haar shift. We zijn toen samen nog een kerktoren opgeklommen en de gesprekken begon al wat vloeiender te worden, zo weet ik nu dat fluiten in huis niet kan en dat we in het westen echt veel te veel sorry zeggen.. Na uit haar moestuin aarbeien, kersen en van alles en nog wat vers te hebben gegeten en voor het eerst pelmenej geprobeerd te hebben (soort ravioli), was de dag om.

We hadden afgesproken dat ik nog een nacht zou blijven, aangezien ik geen haast had en het steeds gezelliger bleek te worden, en de laatste dag ben ik zelfs bijgesprongen op haar werk, waar onaangekondigd 20 man kwamen eten. Ze heeft uiteindelijk de tradities wat laten varen en mijn hulp en welwillendheid geaccepteerd, winst voor mij! Mijn verblijf hier was een les in cultuurverschil en ik denk dat ze het stiekem ook heel leuk heeft gehad, al zal ze me waarschijnlijk een evil eye geven als ze dit allemaal zou lezen...

Mijn reis naar waar ik nu verblijf was er een van omwegen, er reden namelijk geen bussen.. Alleen op zondag.. Die dag was dus net geweest. Eerste overnachtilng in een hostel gehad deze reis en met een paar russen de wk finale gekeken. Volgende dag bus tot de helft kunnen nemen en daarna met een gedeelde taxi toch na heel wat gezoek op de plaats waar ik had afgesproken met Igor aangekomen. Hij was zelf komen liften en we moesten als tegenprestatie met deze Azerbadjaan op zoek naar zijn dronken vrienden ergens bij het meer waar ik momenteel aan lig. Dat is gelukt en de rest is geschiedenis!

Dat is alles.

Ledurz.